Πολεμώντας τον πόλεμο

Του
Ανδρέα Πασιουρτίδη*

 

Πολεµώντας τον πόλεµο

«Πόλεµε, δαίµονα, κακόν αξείλιφτον στον κόσµον…

παιδίν της νύχτας, µισταρκέ του Άδη,

ψέφτη, κλέφτη, κανεί σε πκιον…»

Οι αντιπολεµικοί αυτοί στίχοι του διαλεκτικού µας ποιητή Παύλου Λιασίδη αποτελούν τον πιο παραστατικό ύµνο για τη ζωή, την ειρήνη και παράλληλα στιγµατίζουν την αδηφαγία του πολέµου: «κανεί σε πκιον». Την αξία της ζωής µνηµονεύει και ο Όµηρος στην «Οδύσσεια» όπου ο Οδυσσέας επιστρέφοντας από την Τροία, κατεβαίνει στον Άδη για να δει τη µάνα του, Αντίκλεια. Μπροστά στη µαυρίλα που αντίκρισε αποφαίνεται ότι θα προτιµούσε να είναι δούλος, εν ζωή, παρά βασιλιάς του Κάτω Κόσµου. Ως γνωστόν οι αρχαίοι Έλληνες δεν «χώριζαν» τον Άδη σε κόλαση και παράδεισο.

Πολεµώντας, λοιπόν, τον πόλεµο, είναι σαν να κραυγάζουµε υπέρ της ειρήνης. «Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να προτιµά τον πόλεµο από την ειρήνη, γιατί στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον πόλεµο οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους», µας νουθετεί από τον 6ο αιώνα π.Χ. ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος. Και ο Ρωµαίος Τιµητής (Υπουργός Ηθών) Κάτωνας έλεγε ότι προτιµά την πιο άδικη ειρήνη από τον πιο δίκαιο πόλεµο, ενώ ο Μπρεχτ έλεγε λίγο πριν τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο: «Γράφτηκε στον τοίχο µε κιµωλία ότι θέλουν πόλεµο. Αυτός όµως που το γράψε έχει κιόλας σκοτωθεί».

Πολεµώντας τον πόλεµο είναι ως να προάγει κάποιος τη δηµοκρατία, τη χαρά, το ειρηνικό µέλλον και σαν να πολεµά το µεγαλοϊδεατισµό, την έλλειψη πραγµατισµού, κριτικής σκέψης, γνώσης της ιστορίας και της γεωγραφίας.

Όχι, λοιπόν, στον πόλεµο που τρέφεται µε το άλικο αίµα των νέων µας. Και οι ήρωες που έπεσαν στους απελευθερωτικούς αγώνες, θα αντιτείνει ίσως ο υπερπατριώτης; Τους απαντούµε ευθαρσώς πως το καλύτερο µνηµόσυνο στους πεσόντες και στους 9 απαγχονισµένους ήρωές µας είναι να χτίσουµε έναν κόσµο της ειρήνης, της αγάπης, της ασφάλειας και της αποστρατιωτικοποίησης. Χρειαζόµαστε ήρωες της ειρήνης, της συγχώρεσης, της επιστηµονικής κατάρτισης, της έρευνας και όχι ήρωες στα πεδία των µαχών. 48 χρόνια κατοχής είναι πολλά και είναι κρίµα να πεθαίνουν άνθρωποι χωρίς να ταφούν εκεί που γεννήθηκαν.

Το Κυπριακό για να λυθεί και να µη µείνει εσαεί στα αζήτητα προβλήµατα, που ταλανίζουν για δεκαετίες την ανθρωπότητα την ώρα που οι ισχυροί µοσχοπουλούν όπλα στους εµπόλεµους, τότε πρέπει να αντιµετωπιστεί µε θάρρος, ρεαλισµό και διαλεκτικό πνεύµα.

Ας κάνουµε αρχή µε την καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συνύπαρξης από τα σχολεία και ας µιλήσουµε για τα αγαθά που χάνουν οι πολίτες και κυρίως οι νέοι της Κύπρου από τη διαιώνιση του status quo.

Εκπαίδευση, οικογένεια, Μ.Μ.Ε., πνευµατικοί άνθρωποι, ένθεν κακείθεν της «πράσινης» γραµµής, έχουν τον πρώτο λόγο. Ας πουν στους νέους µας ότι η Κύπρος αποτελεί το κοινό σπίτι των Κυπρίων, ανεξαρτήτως πώς και πότε το «κατοίκησε» η κάθε κοινότητα ή µειονότητα. Ας πουν ποιοι ήταν οι εθνικοί στόχοι κάθε κοινότητας και πού κατέληξαν. Εάν στο κάτω – κάτω τα έκαναν όλα σωστά, τότε πώς εξηγείται η διχοτόµηση που βιώνει ο τόπος µας; Μεγαλύτερο άδικο είναι να διαιωνίζεται ο διαχωρισµός µε την ελπίδα πως τα πράγµατα µπορεί να αλλάξουν!

*Βουλευτής ΑΚΕΛ Λάρνακας, ΚΟΒ Προδρόµου