Υπάρχει πράγματι διέξοδος;

Του
Τάκη Χατζηγεωργίου

 

Καθόλου δεν είναι πρωτόγνωρα τα όσα ζούµε και ακούµε τον τελευταίο καιρό. Όµως η ∆ηµοκρατία πρέπει να βαθαίνει µε τα χρόνια. ∆εν πρέπει δηλαδή να ακούµε πράµατα που µε τον άλφα ή βήτα τρόπο τα ακούσαµε ή τα ζήσαµε στο παρελθόν. Άλλο δηλαδή να ακούς λίγο πριν κλείσει η δεκαετία του 1980 πως αναµένεται παρέµβαση καταλύτης στο Κυπριακό (αναφερόταν τότε µάλιστα ως όνοµα πιθανού καταλύτη το όνοµα του Γερµανού Καγκελάριου Βίλλυ Μπραντ) και άλλο να το ακούς το 2000, είτε πολύ περισσότερο το 2023. Με ελαφρά διαφοροποίηση! Με τη νέα επωνυµία «ενεργότερη εµπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης». […]

Ενεργός εµπλοκή της ΕΕ λοιπόν. Με διορισµό µάλιστα εκπροσώπου για το πρόβληµά µας από το συµβούλιο της ΕΕ. Στον αιώνα που θα µπει σε πολλές δεκαετίες από τώρα που µιλάµε, δεν πρόκειται να γίνει αυτό. Γιατί; ∆ιότι πρώτα απ’ όλα δεν µας εµπιστεύονται. ∆εύτερο, διότι πρέπει να συµφωνήσουν στην ιδέα 27 κράτη, τρίτο να συµφωνήσουν στο ποιος θα είναι αυτός ή αυτή και τέταρτο, αυτός ή αυτή να δεχτεί να πάρει ξένα κάρβουνα στα χέρια του.

Αφήνω κατά µέρος το ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να δεχτεί να συναντήσει εκπρόσωπο ενός οργανισµού που τον θεωρεί ως δικό µας club. Ανεξάρτητα αν ισχύει αυτό. Απόδειξη των πραγµατικοτήτων αυτών είναι κυρίως η αποσιώπηση από το ίδιο προεδρικό της πολυδιαφηµισθείσας προεκλογικά µεγαλεπήβολης ιδέας και που τώρα αντί για διορισµό εκπροσώπου του συµβουλίου µας µιλάνε για “ενεργότερη εµπλοκή της EE”.

Είναι σωστή η σκέψη για διασύνδεση των ευρωπαϊκών «θέλω» της Τουρκίας µε θετικές εξελίξεις στο Κυπριακό. Όµως και εδώ είναι αργά. Τι έκαναν επ’ αυτού την τελευταία δεκαετία είτε ο τότε Πρόεδρος της Δηµοκρατίας, είτε ο τότε Υπουργός των Εξωτερικών και νυν Πρόεδρος; ∆ιασύνδεση δεν θα γίνει κυρίως γιατί ο Πρόεδρος δεν πρόκειται, ούτε θέλει, ούτε µπορεί, να δώσει στην Τουρκία άνοιγµα κεφαλαίων, απελευθέρωση βίζας, ή πολύ περισσότερο αναβάθµιση της τελωνειακής ένωσης ΕΕ – Τουρκίας. Με οποιοδήποτε αντάλλαγµα; Ακόµα και µε λύση του Κυπριακού; ∆ιακινδυνεύω να πω ναι. ∆ιότι άλλο τι λύση θέλω (θέλει ο Πρόεδρος) και άλλο τι λύση δηµοσία υποτίθεται αναζητεί. Και εδώ είναι που η αξιοπιστία µας αµφισβητείται.

Ήλθε πρόσφατα η Κα Ντι Κάρλο. Φτάσαµε στο σηµείο να λέµε πως πηγές (;) αναφέρουν ότι η δέσµευση του Γενικού Γραµµατέα στα ψηφίσµατα είναι ένδειξη της προσήλωσής του στη διζωνική, δικοινοτική οµοσπονδία. Αυτό µετέδιδε το κρατικό ραδιόφωνο την Τετάρτη 15 Μαρτίου. Και επιπρόσθετα αποσιωπούσε τα της συνάντησης Ντι Κάρλο µε τον κ. Τατάρ. Ο οποίος επέµενε στην κυριαρχική ισότητα και στη συνεργασία των «µερών».

Υπάρχει διέξοδος; Ναι υπάρχει! Άλλωστε ποια η σηµασία της αρθρογραφίας αν δεν έχεις κάτι να προτείνεις.

Ο Πρόεδρος λέει ότι θα πάει στο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και είναι έτοιµος µάλιστα και αύριο να πάει στη Νέα Υόρκη. Μα καλά υπάρχει Πρόεδρος που δεν πήγε, και µια και δυο και δέκα φορές σ’ αυτές τις πρωτεύουσες; Τι ελπίζει; Αγνοώ.

Να πάει υποστηρίζω και εγώ. Και καταλαβαίνω ότι κάποια από τα κλειδιά της επίλυσης βρίσκονται σ’ αυτές τις χώρες. Μένει όµως κάτι πίσω. Υπάρχει χώρος όπου επίσης κρύβεται ένα από τα µεγάλα κλειδιά του Κυπριακού. Και αυτός ο χώρος είναι η Κύπρος. Αν θέλει επίλυση του Κυπριακού ο Πρόεδρος, πρέπει να πάει και στο Λευκόνοικο, στη Γιαλούσα, στο Ριζοκάρπασο, στα Λιβερά, στη Μύρτου. Στους καφενέδες που συχνάζουν οι Τουρκοκύπριοι. Να εξηγήσει ποια λύση είναι που θέλει. Και γιατί αυτό θα είναι καλό για όλους. Αλλά και στα χωριά της ελεύθερης Κύπρου. Με ίδιο περιεχόµενο. Ποια λύση αναζητούµε και γιατί;

Το να διερχόµαστε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι καλό. Αλλά το να αγνοούµε αυτούς τους οποίους αφορά το πρόβληµα είναι κακό. Ίσως η πραγµατική Νέα Υόρκη βρίσκεται κάπου πιο κοντά. Κάπου ανάµεσα Λευκωσίας και Ριζοκαρπάσου.

Ξέρω τι προτείνω. ∆ιότι µια, δυο και δέκα φορές στα κατεχόµενα, θα αρχίσουν τα εµπόδια, µα και οι απειλές. Αλλά τότε είναι που θα πάει το µήνυµα στις πρωτεύουσες του κόσµου. Και τότε µόνο θα ανακτηθεί το χαµένο έδαφος και η αναζητούµενη αξιοπιστία.

Ξέρω πως δεν θα γίνουν αυτά. Προτιµητέα η πεπατηµένη. ∆εν είναι έτσι που πέρασαν τα πενήντα χρόνια; Όµως το πιστεύω βαθιά, και είναι πρόταση µου προς τον Πρόεδρο. Αν θέλει λύση, µε εµάς πρέπει να µιλήσει. Σε µας πρέπει να το φωνάξει. Στους Κυπρίους. Μέσω µας µόνο είναι που θα πάει το µήνυµα στους ξένους. Αλλιώτικα, ώτα κωφών, τα αυτιά των ξένων.